ما همه خوابیم
/حمید سلیمی
/گرچه جشنواره امسال بسیار بی‌رمق است و شباهتی به همان جشن نیمه‌جان سالهای اخیر هم ندارد، اما به روال هر سال، گزارش کوتاهی از فیلم‌هایی که می‌بینم برایتان می‌نویسم. امسال هرروز دو فیلم نمایش داده می‌شود و خبری از رفیقان هر سال در سینمای رسانه نیست. سوت و کور است جهان خلاصه.
اما سه فیلمی که در دو روز اول دیده‌ام:
” رمانتیسم عماد و طوبا-کاوه صباغ‌زاده”
یک ملودرام نیمه‌فانتزی بر اساس کتاب سیر عشق آلن دوباتن. مصیبت فیلم از تصنعی‌بودن فضای ناواقعی فیلم است، جایی که پذیرش منطق‌های داستان ممکن نمی‌شود. به رغم حضور گرم الناز حبیبی و حسام محمودی، زوج آنها جذاب نمی‌شود و بازیگران کودک هم در ایجاد جذابیت کمکی نمی‌کنند. پسرفت کامل نسبت به فیلم قبلی فیلمساز(ایتالیا ایتالیا)، اما هنوز هم فیلمی گرم و تازه با رنگ و بویی متفاوت از آثار معمول سینمای ما. و با یک باند صوتی درخشان.
سه از ده.
“ستاره‌بازی-هاتف علیمردانی”
فیلمی که قرار است اشکمان را دربیاورد اما آنقدر ریپ می‌زند و ساختار معیوبی دارد که عملا برای تمام شدنش لحظه‌شماری کردیم. بی رمق و ملال‌آور، با بازی ملیسا ذاکری که احتمالا بتواند ملکه‌ی تازه اغراق در بازیگری باشد. واقعا حیف از فرهاد اصلانی، نابغه‌ای که هر سال سوزانده می‌شود.
صفر از ده.
“شیشلیک-محمدحسین مهدویان”
یکی از فیلم‌های مهم امسال، با شروعی درخشان و شخصیتهایی جذاب که البته در یک‌سوم میانی به شدت افت می‌کند. ضعفهای نسبتا پرشمار فیلمنامه امیرمهدی ژوله زیر سایه ایده خوب و بازی خیره‌کننده عطاران، جمشیدی و صامتی پنهان مانده و کمدی سیاه اجتماعی-سیاسی مهدویان را فیلمی جذاب جلوه می‌دهد. بعدتر درباره این فیلم مفصل‌تر خواهم نوشت، مرثیه‌ای ظاهرا جسورانه – و البته گاه شعاری- درباره مردم کشوری که حق طبیعی خود را گدایی می‌کنند. مهدویان دیگر نمی‌خواهد فیلمساز حکومتی باشد، و این اتفاق خوبی برای سینمای ماست. همین‌طور درخشش عطاران، تثبیت جایگاه پژمان جمشیدی، و درک اهمیت طراحی صحنه توسط فیلمسازان.
شش از ده.